مدح امام حسن مجتبی علیه السلام

شراب آسمانی از صواب ، مست میشود

مقیم خانه ی حسن دل که شکست میشود

سرشت انس و جان بُوَد مریدِ حُسن ِ خُلق ، پس

طبیعی است عاشقت حسن پرست میشود

مسلّم است آفرینش کسی شبیه تو

فقط ز امر معجزه به نازشست میشود

مجاورت نگارخانه ی علی و فاطمه

کسی که از پلیدی و گناه، رَست میشود

راه بلد به راههای قلّه ی سعادتش

آنکه صبور پای ِ درس ِ تو نشست میشود

هوایی ام طائر حال شاعرانه ات شوم

طائف مهرپرورت ذرّه ی پست میشود

زلال مست میکنم حلال لقمه می زنم

اگرچه گاه نان ِ من یک کف دست میشود

هذا من فضل ربی

تقدیم به مادر سادات

خاطرات فاطمه

مَرد ِ من؛ آستان ِ "حیّ علی" ، مَرد ِ من ؛ جلوه ی " هی العلیا "

همسرم حیدر است در میدان ، شوهرِ من علی است در دلها

دوستش داشتم ز کودکیم دختر خانه بودم او عشقم

دل آشوب دیده ام دائم دغدغه داشت این معمّا را

انتخاب دقیق پیغمبر التهاب همیشه ی دل من

ای خدا میشود پسر عمّم خواستگاری کند ز من ، آیا ؟

شبِ معراج ما عروس شدیم و به لطف خداشدم مادر

حسنینم و زینبینِ علی حاصل وصلت مبارک ِ ما

نمکین چهره ، مهربان ، ساده ، شوخ ، شیرین ، مودّب و مومن

مُخلِص و باابهّت و جذّاب مخلص قصّه مشتی و آقا

عسل از ذات سنگ میگیرد تیغ برکف قشنگ می گیرد

چونکه او حال ِ جنگ میگیرد آسمان کوب می کند صحرا

ذوالفقارش شبیه ابرویش گوشه اش زخم خورده و دولب است

همه جای تنش پر از زخم است ای بمیرد برای او زهرا

بندگی درسهای زندگی است زندگی با امیر زندگی است

صلوات خدا به پیغمبر و درود خدا به آل عبا

هذا من فضل ربی

تقدیم به مادر سادات