شب است نوبت تخریب ِ نفس امّاره

دوکوهه ، سوز ، ترّنم ....دو کوهه ، بیچاره

میان این غزلم درد دل بگو ، " تنها "

تو مانده ای به غمِ یک قبیله مهپاره

حسینیّه تو زهمّت بگو کمیلت را

برای من و فقط " من" که مانده آواره

میان قصّه ی انبوه ِ قافله سالار

زِ، رزم با شب بی رحم و سخت و بدکاره

همین تمام ِ خجالت برای" دنیا" بس

که گشت قسمت مردم که گشت آواره

ولی ملائکه یک گوشه روی مین رقصند

ز تکّه تکّه ی شان شد بهار صدپاره

شب است این شب پررمز پادگانِ خدا

شب است نوبت تخریب نفس امّاره